op. cit. 1.0
(wetenschap; media, communicatie en telecommunicatie; (vooral) geschreven taal)
Algemene voorbeelden
Het gebruik van schrijfafkortingen is al oud. Zo werden en worden er bijvoorbeeld van oudsher veel Latijnse afkortingen gebruikt in de internationale wetenschappelijke taal bij het citeren en verwijzen naar boeken: id. (idem), i.v. (in voce), l.c. (loco citato), op.cit. (opere citato), s.a. (sine anno), s.l. (sine loco), s.l.e.a. (sine loco et anno), s.v. (sub voce).
Onder gezondheidszorg verstaat Leenen, aldus Sluyters (op. cit.) alle voorzieningen en maatregelen die rechtstreeks op herstel en behoud van de gezondheid zijn gericht, ook dus, onder meer, het milieuhygiënerecht en de Warenwet.
Vergeer schrijft niet alleen over de ruzies onder Nietzsche's nageslacht, om ze zo eens te noemen. Hij is ook een tekstverklaarder en wel een van, naar hij zelf denkt, niet geringe allure. 'De romantische filosofie van Nietzsche is een maskerspel', stelt hij (op. cit. 292) en Vergeer, nu er voor de douane geen koffers meer opengemaakt hoeven te worden, kijkt onder deze maskers.
De arresten zijn dan, volgens de formule van Procureur-generaal Hayoit de Termicourt, "een toevoeging aan de wet" (op.cit., noot 44).
Van een geschil in de zin van deze bepaling is dus alleen sprake wanneer herstel van schade wordt gevorderd wegens overtreding van een strafrechtelijk gesanctioneerde arbeidsrechtelijke bepaling (op. cit., p. 523).
In zijn conclusie verwees het openbaar ministerie naar de parlementaire werken over de wet van 10 april 1971, o.m. de verklaring van de Minister van Sociale Voorzorg over die problematiek (op. cit., p. 408).
Procureur-generaal Krings had hierop gewezen in zijn reeds aangehaalde rede, over de 'aspecten van de bijdrage van het Hof van Cassatie tot de rechtsvorming' (2 september 1990): "Het is duidelijk dat hoven en rechtbanken met zijn allen, in alle opzichten, grotelijks bijdragen tot de rechtsvorming, maar het aandeel van het Hof daarin is bijzonder gewichtig, omdat de arresten van het Hof wezenlijk tot doel hebben de eenheid in de rechtspraak en daardoor de rechtsvrede te verzekeren" (op.cit. nr. 78).
Nog kwalijker is de kans dat iemand van zijn zogenaamde recht tot spreken maar geen gebruik maakt, uit vrees dat hij door degene die hij zou willen tegenspreken, achteraf, per brandbrief, bij voorbeeld zal worden uitgemaakt voor "een minder goed verstaander van mijn huidige competentie" (prof. drs. R. Tamsma, op. cit., p. 2). Waar argumenten van een zo grote smakeloosheid gehanteerd blijken te kunnen worden, kan alleen een schijndemocratisering het gevolg zijn.
Zijn besluit was dat "uit de context van artikel 16 blijkt dat de herzieningsprocedure geen loutere schattingsprocedure is, maar dat de regelmatigheid van de onteigening nog ter sprake kan komen" (op. cit., p. 387). "De uitzonderlijke procedure die voor de vrederechter is georganiseerd om de inbezitstelling van de onteigenaar zo snel mogelijk te realiseren, doet geen afbreuk aan de mogelijkheid van de onteigende om, ter gelegenheid van de procedure tot herziening voor de rechtbank van eerste aanleg volgens de regels van het gemene recht, alsnog al zijn rechten te doen gelden, met inbegrip van de excepties die hij voordien niet had opgeworpen" (op. cit., p. 388).